رئیس کمیسیون شهرسازی و معماری معماری شورای شهر تهران با تشریح ناگفته‌هایی از روند تبدیل پادگان ۰۶ به بوستان تاکید کرد: اگر قرار است با خروج پادگانها از شهر در آنها ساخت و ساز صورت گیرد بهتر است که از شهر خارج نشوند!
به گزارش شوراآنلاین، انتقال پادگانها و اراضی نظامی به خارج از شهر نخستین بار در سال ۷۲ مطرح و اواخر دهه ۸۰ به قانون تبدیل شد؛ در این راستا موضوع انتقال پادگان ۰۶ نیز در دستور کار قرار گرفت و نوید تبدیل این پادگان به بوستان به مردم داده شد بر این اساس بعد از چند سال، بالاخره هفته گذشته آغاز عملیات اجرایی آن کلید خورد.
طبق توافقات اولیه صورت گرفته قرار بود در حدود یک میلیون و ۷۰۰ هزار متر مربع بارگذاری انجام شود اما سقف بارگذاری در کمیسیون ماده ۵ به یک میلیون و ۲۰۰ هزار متر مربع کاهش یافت؛ اعضای شورای شهر دوره پنجم با این رقم نیز مخالفت کردند و در نهایت این رقم به ۶۳۰ هزار متر مربع کاهش یافت، اگرچه ساخت‌و‌سازی که قرار است در این پادگان صورت گیرد، قانونی است اما همچنان انتقاداتی درباره آن وجود دارد؛ بر این اساس با “محمد سالاری” رئیس کمیسیون شهرسازی و معماری شورای شهر تهران به گفت‌وگو نشستیم که مشروح آن تقدیم مخاطبان تسنیم می‌شود:
برخی معتقدند تبدیل پادگان ۰۶ به بوستان به نوعی عملیات فریب است و به بارگذاری‌هایی که قرار است در آن صورت گیرد، انتقاد دارند.
خواسته اعضای شورای شهر که بارها هم اعلام شد این بود که در این پادگان هیچگونه بارگذاری صورت نگیرد و به یک پارک عمومی تبدیل شود؛ به اعتقاد من نیز اظهارنظر افرادی که در این زمینه انتقاد و دغدغه دارند، درست است اما نقد و بررسی یک موضوع باید مبتنی بر اسناد فرادست یا حقوق مکتسبه‌ای که ایجاد شده، باشد.
اشکال اساسی در خصوص پادگان ۰۶ این بوده که در دوره مدیریت شهری گذشته و در زمان دولت هشتم و نهم که طرحهای جامع و تفصیلی تدوین و ابلاغ شد، این مکان را به جای پهنه G در پهنه S (که مرغوبترین پهنه محسوب می‌شود) با تراکم ۳۱۰ درصد ، قرار داده‌اند؛ پهنه S یعنی تجاری، اداری و خدماتی.
بر اساس دو بند از طرح تفصیلی (که در حال حاضر مقداری از آن تعدیل شده) اگر مساحت یک ملک، سه برابر مساحت مبنا باشد یعنی حدود ۷۵۰ یا ۸۰۰ متر، می‌تواند مجوز یک طبقه اضافه و اگر ۵ برابر مساحت مبنا باشد یعنی حدود ۱۲۵۰ یا ۱۳۰۰ متر می‌تواند مجوز دو طبقه اضافه دریافت کند.
طبق این محاسبات و بر اساس طرح تفصیلی که محدوده پادگان ۲۱۳S است، ارتش در سال ۹۲ می‌توانست برای حدود ۲ میلیون مترمربع این عرصه که در پهنه S213 قرار دارد، تقاضای پروانه کند اما اشکال اساسی به آنهایی مربوط می‌شود که طرحهای جامع و تفصیلی را مطالعه، تصویب و ابلا غ کردند.
در واقع در این زمینه اشتباه استراتژیکی رخ داده است علاوه بر این در دوره گذشته مدیریت شهری در کمیسیون ماده ۵ این پرونده مطرح و با بارگذاری حدود ۲ میلیون مترمربع موافقت شده است اما الزامی هنگام تصویب، تعیین کردند که با توجه به اینکه در این عرصه بناهایی وجود دارد که بعضاً گفته می‌شود ارزش تاریخی دارد، نقشه‌ها و طرح نهایی به شورای عالی شهرسازی ارسال و تصویب شود در همین راستا هم ارتش مبالغی برای شهرداری منطقه ۴ واریز کرده است.
در سال ۹۶ که نجفی شهردار تهران، حجت معاون شهرسازی و ایزدی دبیر شورای عالی شهرسازی بودند؛ در جلسه‌ای که این پرونده مطرح شد و بنده به همراه رئیس شورای شهر نیز در آن جلسه حضور داشتیم، مشاور بافت شهر به‌صورت کامل این طرح را تحت عنوان مرکز مدنی پاسداران با بارگذاریهای انبوه مطرح کرد؛ اساساً طرح به صورتی شکل گرفته بود که این بناها به صورت پراکنده در سطح پادگان پخش شده بود و می‌گفتند مرم می‌توانند از مال و مجموعه‌های تجاری، اداری و خدماتی استفاده کنند در حالی که عملاً فضای جدایی به عنوان پارک و بوستان وجود نداشت.
معاون شهرسازی شهرداری تهران نیز از این طرح به شدت حمایت کرد، دبیر شورای عالی شهرسازی نیز بحث را به سمت تصویب طرح سوق می‌داد و عملاً مخالفی برای آن وجود نداشت اما تنها فردی که مخالفت کرد، من بودم این در حالی بود که حق رأی نداشتم اما اعلام کردم با این شرایط به جای نامگذاری مرکز مدنی پاسداران باید نام آن را مرکز مدنی ایران مال و اطلس‌مال و … بگذاریم!
این چه مرکز مدنی است که قرار است حدود ۲ میلیون مترمربع یا همان ۱.۷ میلیون مترمربع در آن بارگذاری شود در صورتی که محدوده پاسداران مشکل ترافیکی جدی دارد؛ آقای افشانی که به عنوان معاون وزیر کشور در جلسه حضور داشت از حرفهای من دفاع کرد و فضای جلسه به این سمت رفت که موضوع منتفی و نظر شورای شهر و کمیسیون شهرسازی شورای شهر نیز درباره آن اخذ شود؛ ایزدی دبیر شورای عالی شهرسازی نامه‌ای به هاشمی رئیس شورای شهر نوشت که با توجه به جلسه مذکور، نظرات خود را از کمیسیون شهرسازی و شورای شهر ارائه دهید، ما نیز سلسله جلساتی با حضور جامعه حرفهای و مدنی برگزار و نظراتمان را ارسال کردیم.
نهایتاً با پیگیریهای صورت گرفته، بارگذاری در این پادگان به‌صورت قابل توجهی کاهش یافت و مقرر شد بارگذاریها به قسمت جنوبی که فاقد درخت است یا درختان کمتری دارد، منتقل شود؛ قسمت شمالی هم که دارای درختان کهنسال و بناهای پراکنده‌ای حدود ۱۰۰ هزار مترمربع دارد و سازمان میراث هم اعلام کرده دارای ارزش تاریخی است، حفظ شود و به صورت کامل سند به نام شهرداری شود.
بنده فکر می‌کنم دغدغه جامعه مدنی و حرفهای، دغدغه درستی است؛ آنها بر این باورند که اگر قرار است در پادگانها، ساخت و ساز صورت گیرد بهتر است که از شهر خارج نشوند! این حرف درستی است و من هم اعتقاد دارم اگر قرار است پادگانی به خارج شهر منتقل و با بارگذاریهای انبوه، سرانه‌های موجود هم کمتر شود، چه بهتر که پادگانها در شهر بمانند و از آنها هنگام مدیریت بحران استفاده کرد.
بنابراین نمی‌توان به آنها ایراد گرفت اما واقعیت این است که شورای شهر و شهرداری باید مبتنی بر اسناد فرادست و توافقی که در گذشته انجام شده بود این کار را انجام داده و انصافاً ارتش نیز نهایت تعامل و همکاری را در توجه به حقوق عامه داشته و به هر حال اتفاق خوبی افتاده است، اگرچه بهتر بود در این قطعه هیچ ساخت و سازی صورت نمی‌گرفت.
تکلیف سلطنت‌آباد در پاداگان ۰۶ چه می‌شود؟
گام دوم درخواست ما این است که ارتش، باغ سلطنت‌آباد که در شمال این پادگان قرار دارد و اتفاقات تاریخی بسیاری در آن رخ داده است را به روی مردم بازگشایی کند؛ این امر در راستای ایفای مسئولیت‌پذیری اجتماعی می‌تواند بازتاب خوبی داشته باشد؛ بر این اساس از شهردار تهران خواسته‌ایم در تداوم تعامل با ارتش این کار انجام شود.
بحث دیگر ما این است که الگوی توافق درخصوص پادگان ۰۶ به یک الگوی قابل تسری و تعمیم به سایر پادگانها، عرصه‌های عمومی و املاک سایر سازمان‌ها و نهادها مانند بنیاد مستضعفان، کمیته امداد، سازمان اوقاف، ستاد اجرایی فرمان امام و حتی وزاتخانه‌های دولتی که بعضا از این اماکن دارند، باشد.
در فضای بوستان که نام «ارتش» روی آن نهاده شد، چگونگی قرارگیری مبلمان شهری که بتواند خاطراتی که در طول ۱۰۰ سال گذشته در آن شکل گرفته، حفظ شود، حائز اهمیت است؛ برخی از همکاران ما این دغدغه را داشتند که بناهای موجود به چه کاربریهای متجانسی داده شود که این مکان را از عرصه طبیعی و تاریخی جدا نکند و به آن لطمه‌ای وارد نشود.
بوستان ارتش یک بوستان فرامنطقه‌ای محسوب می‌شود و باعث جذب سفرهای زیادی می‌شود این در حالی است که محدوده پاسداران گره‌های کور ترافیکی زیادی دارد، چه راهکاری برای این حل این مسئله دارید؟
این بوستان به دلیل اینکه جاذبه سفر ایجاد می‌کند قطعا باید با دسترسی از طریق شبکه حمل و نقل عمومی به صورت موثر و معناداری به آن توجه شود و دسترسی مردم به ایستگاه‌های متروی منتهی به این بوستان به گونه‌ای باشد که شهروندان بدون خودرو هم بتوانند در آن حضور یابند.
نظر من نیز این بوده که تغییراتی در خطوط مترو و ایستگاه‌های آن ایجاد شود، در این صورت تأثیرات مثبتی در کاهش ترافیک ایجاد خواهد شد البته یک سری زیرگذر و روگذر هم قرار است طبق تأکید شورای عالی شهرسازی، برای دسترسیهای مختلف ایجاد شود.
منبع: تسنیم
