زندگی با امید به دیدن دنیای رنگ‌ها
به گزارش پایگاه خبری شورا آنلاین زینب و نازنین‌زهرا، ۱۴ و ۶ ساله با این‌که از نعمت بینایی محروم‌اند و با وجود نداشتن امکانات رفاهی و معیشتی از جمله نداشتن دستگاه پرکینز و نبودن مدرسه نابینایان در بیرجند هم پای دوستان بینایشان در مدرسه عادی درس می‌خوانند.
قرآن برای من بهترین آرامش است
زینب حافظ ۱۲ جزء قرآن است، او می‌گوید: حفظ قرآن را با تشویق پدر و مادرم شروع کردم وقتی قرآن می‌خوانم حس آرامش عجیبی همه وجودم را لبریز می‌کند.
او ادامه می‌دهد: قرآن برای من بهترین آرامش است.
او و خواهرش دنیای تاریکی دارند اما روشنایی قلب پاک‌شان بانور قرآن زیبایی‌هایی به آنان داده که قابل وصف نیست.
زینب برای خواندن و نوشتن مشکلات زیادی دارد چون دستگاه پرکینز ندارد و به دلیل مشکلات مالی امکان فراهم کردن آن برای او مقدور نیست، او بایک سوزن روی برگه می‌نویسد.
زینب آرزو دارد به مشهد برود و در رشته معارف اسلامی تحصیل کند و معلم قرآن شود.
وقتی از او می‌پرسم برای چه دوست داری به مشهد بروی و در آنجا زندگی کنی؟ می‌گوید: چون در مشهد مدرسه نابینایان و امکانات زیادی فراهم است و من می‌توانم پیشرفت کنم اما به دلیل مشکلات مالی خانواده‌اش تحقق هدفش امکان‌پذیر نیست.
پدرشان یک کارگر ساده و مادرشان خانه‌دار است، امید دارند با پیگیری‌هایی که طی سال‌های متوالی برای معالجه و پیوند قرنیه فرزندان‌شان انجام داده‌اند بتوانند روزی شاهد بیناشدن فرزندان‌شان حتی به اندازه کم باشند آنها بعد از تولد زینب به بسیاری از پزشکان بیرجند مراجعه کردند و نتیجه‌ای نگرفته‌اند و توسط یکی از پزشکان به دکتر صداقت در مشهد معرفی شدند، زینب در ۲ ماهگی تحت عمل قرار گرفت و بعد از آن یک چشم او به اندازه یک روزنه بینایی دارد. پدر و مادر زینب و نازنین‌زهرا با وجود شرایط مالی نامناسب هم‌چنان در تلاشند تا بتوانند از پزشکان باتجربه جراح در شهرهای شیراز و تهران وقت بگیرند.
مادر زینب همیشه همراه و مشوق او در تحصیل و حفظ قرآن است، او ساعت‌ها پشت در کلاس منتظر فرزندانش می‌ماند.
زینب در تعطیلات تابستان به کلاس حفظ قرآن می‌رود، او و خواهرش نازنین زهرا در همه زمینه‌ها از هوش و استعداد خوبی برخوردارند و ورزش مورد علاقه او شطرنج است.
وقتی از او می‌پرسم در مدرسه عادی برایت دشوار نیست که درس بخوانی با لبخند می‌گوید: مشکلات زیادی دارم از جمله نداشتن کتاب‌های مرجع ویژه نابینایان و دستگاه پرکینز اما علاقه‌ام به درس و تحصیل اجازه نمی‌دهد ناامید شوم و در کنار دوستانم احساس خوبی دارم.
تداوم درس خواندن این نونهالان به بازگشت بینایی آنها بستگی دارد. پدر این کودکان یک کارگر است و برای پیوند قرنیه دستش خالی است. دستش را بگیریم.