اجتماعی و فرهنگی
مترو در ایستگاه مرگ/مدیریت شهری و دولت شریک جرم هستند
به گزارش پایگاه خبری شورا آنلاین به همان اندازه که اخبار توسعه متروی تهران و افتتاح ایستگاه های جدید که با توجه به محدودیت های شدید مالی رشد خوبی داشته انصافا قابل تقدیر است، اخبار تاریک و سیاه مربوط به قطار شهری از جمله بحث خودکشی که صبح امروز جان یک شهروند دیگر پایتخت را گرفت، جای انتقاد دارد.
متاسفانه شاهد این هستیم که افراد به ته خط رسیده که مرگ را به زندگی شاید پر مشقت شان ترجیح می دهند، به این سمت و سو گرایش پیدا کرده اند که در اعماق زمین و در مواجهه با قطار شهری به حیات خودشان پایان دهند.
اولین مورد خودکشی در مترو تهران فروردین سال ۸۴ گزارش شد که طی آن دختری ۱۸ ساله در ایستگاه شهید بهشتی جان خودش را از دست داد و آخرین آن صبح امروز در ایستگاه شریف رخ داد که منجر به فوت مردی ۳۵ ساله شد که قطع به یقین در صورت عدم چاره اندیشی و برطرف نشدن معایب ایستگاه های قطار شهری آخرین مورد خودکشی نخواهد بود.
اینکه دلیل اقدام به خودکشی این افراد چیست و ریشه در چه اختلالاتی دارد نیاز به یک بحث کارشناسی خارج از حوزه شهری دارد اما اینکه در ایستگاههای مترو چه باید کرد تا دیگر شاهد تکرار چنین حوادث تلخی نباشیم سوال بی جوابی است که هنوز پاسخ قانع کننده ای را در پی نداشته است.
چرا سالهاست که سازمان ها و ارگان های مرتبط با قطار شهری اقدام مناسبی برای جلوگیری از خودکشی و یا حتی حوادث غیرعمد که بارها اتفاق افتاده انجام نداده اند؟ چرا بحث اجرای سیستم درهای حائل بین سکوها و قطارهای مترو موسوم که تقریبا از سال ۹۳ به شورای شهر تهران ورود پیدا کرد با جدیت دنبال نشد و به مانند بسیاری از موضوعات با پشتوانه و اهداف سیاسی جنگ و دعوایی در ساختمان بهشت به راه نینداخت؟!
قطع به یقین تامین امنیت شهروندان در ایستگاه های مترو جزو حقوق اولیه ای است که به آنچه در منشور حقوق شهروندی آمده ارجحیت دارد و به دور از مسائل سیاسی و در مقابل ایراد و اشکالاتی که به مدیریت شهری وارد است، نباید سهم پررنگ دولت در شکل گیری چنین اتفاق هایی تلخ که منجر به از دست رفتن جان انسان ها می شود را نادیده گرفت.
عدم تامین بودجه لازم در بخش حمل و نقل عمومی و به خصوص مترو باعث شده تا بسیاری از پروژه های مترو با حداق امکانات از جمله آسانسور و یا درهای ایمنی هوشمند افتتاح شود و مشکلات عدیده ای را برای شهروندان بوجود آورد.
متاسفانه آنطور از شواهد و قراین پیداست، برخی مسئولان ذیربط آنقدر غرق در دعواها و گروکشی های سیاسی شده اند که وظایف و مسئولیت هایی که با آراء مردمی بر دوش آن ها نهاده شده را کاملا فراموش کرده اند و هیچگونه قدمی برای تامین آسایش و امنیت شهروندان از سوی آن ها برداشته نمی شود.
